13 اسفند 1400
ثبت دیدگاه (طرح چند پرسش به‌‌انضمام تبریک عید)
«اوست آن‌كه در ميان توده‌های مردم فرستادهاى از خودشان برانگيخت تا آيات او را بر آنان بخواند و پاكشان سازد و كتاب و حكمت را بديشان بيآموزد.»(2/62 + 3/164)
آیا همین آموزه‌ی قرآنی به‌روشنی نشان نمی‌دهد که هدف از برانگیختن پیامبری از میان خودِ مردم (بعثت)، نخست و تنها عبارت بوده است از «پاک‌سازی» اخلاقی-معنوی و «آموزشِ مکتب و جهان‌بینی» (تزکیه و تعلیمِ کتاب و حکمت)؟
و از دیگر سو، این پیام‌آور نه از میان روحانیون، دانشمندان، و «اشراف» با هر معیاری، بل‌که در مقام یکی از آحاد مردم برانگیخته یا برگزیده شده است؟
و سرانجام این نکته‌ی مورد غفلت قرون قرار گرفته که هدف از تأسیس دولتشهر(مدینه) چنان‌که منشور یا قانون اساسی آن نشان می‌دهد، نه تشکیل نوعی «حکومت دینی»، به‌معنای خاص تئوکراتیک کلمه(حاکمیت نمایندگان خدا یا روحانی‌سالاری)، بل‌که بنا نهادن عدالت‌شهری (مع + دین) بوده است که آزادی دینی (اعتقاد و اعمال مناسک) را برای شهروندان تضمین کند؟ (اعم از مومنان مسلمان، اهل کتاب بویژه کلیمیان، و قبایل مسلمان به‌معنای تسلیم صلح مدنی‌شده و حتی «منافق» به‌لحاظ ایمانی)؟
پاسخ صریح و قاطع به پرسش‌های فوق حل‌کننده‌ی بسیاری از مسئله‌ها و معضلات، ابهامات و شبهاتِ کلامی-اعتقادی، فقهی-شرعی، و سیاسی-حقوقی امروز ماست...